PRAWDY I MITY O AMAZONKACH
Amazonki nie jeżdżą bokiem ... czyli jak powinien wyglądać prawidłowy dosiad ...
Pierwsza i podstawową prawdą jest, że amazonki nie jeżdżą bokiem. Obecna technika jazdy w damskim siodle wywodząca się z wielowiekowej tradycji była udoskonalana w kierunku usadzenia kobiety w siodle jak najbardziej prosto, równolegle do kręgosłupa konia oraz przodem do kierunku jazdy. Jest jedna z najważniejszych i elementarnych zasad nowoczesnej i bezpiecznej jazdy w damskim siodle.
Tułów powinien być wyprostowany, ciało zwrócone przodem do kierunku ruchu, wtedy ciężar ciała będzie rozłożony równomiernie na dwie strony. Ramiona i biodra, we wszystkich chodach powinny być równolegle do uszu konia. Należy unikać wysuwania do przodu prawego biodra cofając prawe ramię. Od prawidłowej pozycji ramion zależy też elegancki wygląd amazonki. Pewny dosiad może być zarazem elegancki i absolutnie nie należy rozdzielać tych cech.
Nogi. Prawa noga - przy prawidłowym dosiadzie amazonka odnajduje główny punkt oparcia ciała w połowie prawego uda, które powinno całą swą długością przylegać do siodła („powinno się rysować razem z brzegiem jego” – Wodzińska, 1893). Zgięcie pod prawym kolanem powinno silnie przylegać do prawej kuli, a zewnętrzna strona prawej łydki mocno dociskać do lewego boku konia za pośrednictwem tybinki siodła. Im mocniej amazonka przyciska łydkę tym bardziej prawe kolano napiera na kulę, a cały „uchwyt” staje się pewniejszy i bardziej stabilny . Ważnym elementem jest też przyciąganie prawej pięty w kierunku lewej piszczeli.
Amazonki nie jeżdżą w sukienkach ... Jak już wspominałam obecnie kobiety amazonki do jazdy konnej w damskim siodle używają specjalny strój, który składa się z marynarki jeździeckiej, kamizelki, koszuli, bryczesów ( spodni do konnej jazdy ) i specjalnego kroju spódnicy – fartucha. Jest to ujęte w Regulaminie PZJ, w przepisach dotyczących stroju do jazdy w damskim siodle, w konkursach skoków i ujeżdżenia, jest to obowiązkowy strój konkursowy. Podczas pokazów, czy też innych konkursów typu konkursy elegancji, Freestyle, Strojów Historycznych i in. nie ujmowanych w regulaminie PZJ, możemy jeździć w sukniach i kostiumach według naszej fantazji i chęci.
Stroje przystosowane do uprawiania sportów pojawiły się dopiero pod koniec XIX w., natomiast amazonki stanowiły wyjątek, ponieważ przez wiele stuleci jazda konna nie była traktowana jako sport, lecz sposób życia. Strój przeznaczony specjalnie do jazdy konnej, zwany „amazonką” pojawił się w XVII w. i składał się z żakietu, uszytego na wzór męskich kaftanów, oraz specjalnej, asymetrycznej spódnicy. Obecnie kobiety używają specjalny spódnico – fartuch. Jest to rodzaj całkowicie asymetrycznej pół - spódnicy, krótkiej z tyłu, długiej z przodu , skrojonej tak że podczas jazdy w damskim siodle zakrywa całe nogi amazonki, jednocześnie nie krępując ruchów. Jest dzięki temu wyjątkowa bezpieczna podczas jazdy i skoków przez przeszkody.
O DAMSKIM SIODLE
Wizerunek kobiety, istoty delikatnej, o którą należy dbać, pomagać i wielbić pozostał w sercach Polaków, a jego wspomnienie powraca żywym obrazem amazonki – damy w siodle.
Jedną z form jeździectwa uprawianych w Polsce przed II Wojną Światową, po wojnie zarzuconą, a obecnie przeżywającą renesans zainteresowania jest jazda konna w damskim siodle.
HISTORIA
W dawnych czasach kiedy koń był podstawowym środkiem transportu, skonstruowano pierwsze siodła damskie, które miały służyć do przewożenia kobiet, często z dziećmi. Były to duże fotele w których podróżowało się siedząc bokiem, koń szedł stępem prowadzony przez sługę. Z biegiem lat siodła damskie udoskonalano z tendencją, aby dama mogła siedzieć przodem do kierunku jazdy.
W okresie XVIII i XIX wieku damy, w większości jeździły bryczkami i powozami, zaś ideałem kobiety romantyzmu była istota słaba i delikatna, na koniu zatem musiała prezentować się elegancko i być ucieleśnieniem delikatności. Nie wypadało jej demonstrować siły fizycznej „przyjmując szpetne pozycje na koniu, stając się pospolitą”.
Podczas konnych spacerów amazonce musiał towarzyszyć mężczyzna, a jeśli była panną również przyzwoitka konno, a najczęściej w bryczce. Honorem dżentelmena było zgrabnie posadzić amazonkę w siodle, porównywanym do prowadzenia partnerki w tańcu.
Z czasem udoskonalono siodła i technikę jazdy, jazda po damsku stała się bezpieczna, a kobiety nabrały pewności i równowagi podczas szybkiej jazdy, gwałtownych zwrotów czy skoków przez przeszkody. Mogły na równi z mężczyznami brać udział w biegach myśliwskich i polowaniach „par force”, tak modnych i popularnych w ówczesnej Anglii i Europie kontynentalnej.
Damskie siodła, w kształcie w jakim je znamy obecnie zostały wprowadzone do użytku w okresie pomiędzy dwoma wojnami światowymi. Obecnie używa się zarówno siodeł starych, oczywiście w dobrym stanie, replik dawnych siodeł oraz nowych – nowoczesnych siodeł wzorowanych na tych z okresu międzywojennego. Również moda na stroje do konnej jazdy zmieniała się na przestrzeni epok. Kobiecy strój do jazdy konnej na przestrzeni wieków przechodził wiele zmian. Średniowieczne kobiety jeździły konno zarówno po męsku, jak i w dosiadzie bocznym w siodłach typu fotelowego. używały stroju męskiego lub wkładały pod suknię nogawice i wysokie skórzane buty. Aby ochronić się przed zimnem i opadami zakładały długą pelerynę z kapturem. . Do połowy XVI wieku kobiety jeździły konno w tych samych sukniach, które nosiły na co dzień.
